El silbido de la sombra

Unha historia que nace dun lugar que xa non existe…

Hai algúns anos coñecín un lugar inexistente. Nunha viaxe, tiven a oportunidade de visitar unha comunidade indíxena que vivía apartada do seu territorio na fronteira entre Brasil e Arxentina. As terras dos seus devanceiros foran ocupadas por unha estrada, de modo que se viron na obriga de trasladarse lonxe do seu enclave orixinal. Perder o seu terreo significou deixar atrás parte dos seus costumes, do seu modo de vida, da súa identidade única. Aquel lugar xa non existía e, porén, aínda habitaba no seu interior.

Non puiden acadar a comprender o misterioso vínculo que esta comunidade mantiña coa que fora a súa terra. Xenerosamente compartiron comigo todo o que dela gardaran: as súas lendas e trampas para a caza, as súas artesanías e sementes, as súas cancións e alimentos. Así era como vivían, amosando as súas tradicións os turistas, compartindo o seu legado para subsistir.

Eles eran o lugar, pero a súa terra era distinta.

E había unha sombra de tristura nos seus ollos.

…e atravesada polo asubío da sombra.

Lena acaba de mudarse a Promessa. Nunca estivo tan preto da selva real, desa que se expande ao outro lado dos muros do seu novo colexio e que lle produce unha mestura de temor e curiosidade. Os días pasan monótonos, mentres trata de se desfacer desa sombra que lle aperta o peito e que ninguén parece comprender. Ata que coñece a Okre, un rapaz da comunidade indíxena urari, capaz de escoitar o que outros non escoitan. Só el entende o veleno que oprime a Lena por dentro. É un veleno antigo, tanto como a terra, un veleno que asubía envolto na súa propia escuridade e que Okre coñece ben. Por iso, cando Okre desaparece sen deixar rastro, Lena non dubida en internarse na profundidade da selva para dar co seu paradoiro, para buscarse tamén a si mesma. Para mirar á sombra en fite e apagar, dunha vez por todas, o seu asubío.